Het oeuvre van Barry Jenkins
Donderdagavond beleefde Moonlight haar Nederlandse première op het IFFR. De 8-voudig Oscar genomineerde film is pas de tweede speelfilm van regisseur Barry Jenkins, die zelf ook aanwezig was. Eerder op de middag had hij, na afloop van de vertoning van zijn eerste film, Medicine for Melancholy, een masterclass gegeven. Hier vertelde hij over de ontstaansgeschiedenis van beide films en liet hij weten tegen regisseurs als Claire Denis en Wong Kar-Wai op te kijken. Vooral de manier waarop zij intimiteit behandelen in hun films komt overeen met hoe Jenkins films wil maken. Over Moonlight wilde hij nadrukkelijk zeggen dat, ondanks alle nominaties, dit een persoonlijke film is, gemaakt met een groep van zijn vrienden, over een buurt (een arme zwarte wijk in Miami) waar Jenkins zelf opgroeide.
Medicine for Melancholy
Katerig wakker worden na een heftig feest, in een huis van iemand anders, naast een persoon waar je de naam niet weet. Wie heeft dat niet meegemaakt? 😉
De beelden van San Francisco zijn bijna net zo ontdaan van kleur als de sfeer tussen Micah en Jo. Een echte meet-cute is het niet, maar door zijn vasthoudendheid weet hij nog wat te maken van deze one-night & day stand.
Wat jammer is, zijn de scherp geponeerde politieke stellingen (over ‘black awareness’ en huurbeschermingsmaatregelen) die de flow uit de film halen.
Typisch een eerste film waarmee de filmmaker al zijn ideeën in een keer probeert te uiten, met slechts een beperkte set aan middelen.
Moonlight
In drie hoofdstukken laat Jenkins de coming-of-age zien van een schuchtere jongen in een arme buitenwijk van Miami. Met alleen een drugsverslaafde moeder en bijna zonder vrienden, zoekt dit buitenbeentje naar warmte en een plek om zichzelf te mogen zijn. Ironisch genoeg krijgt hij alleen wat positieve aandacht van de plaatselijke drugsdealer. Achtereenvolgens zien we Little/Chiron/Black als kind, puber en jongvolwassene die leert van zich af te bijten.
Met een verbazingwekkend subtiele intimiteit spelen de drie acteurs deze hoofdrol. Geen enkel personage is, moreel gezien, ook echt zwart-wit. Een goeie film, maar de Oscar nominaties moeten echter vooral als aanmoedigingsprijs gezien worden.
